Here's an article (in Greek) on the similarities between the situation in Athens and London today, and back in 1970.
Χούντα και Βρετανία: 40 χρόνια πριν
του Αλέξανδρου Ναυπλιώτη*
«Αν κάποιο μέλος μιας ένωσης αψηφά τους κανόνες για μια περιορισμένη περίοδο τα άλλα μέλη μπορούν να το ανεχθούν· αν όμως παραβιάζει συνεχώς τους κανόνες, τότε πρέπει κάποια στιγμή να πάψει η ένωση να δέχεται αυτή την κατάσταση. Η κυβέρνησή μου, με μεγάλη απροθυμία, έφθασε στο συμπέρασμα πως τέτοια είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε τώρα».
George Thompson (Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Wilson), 11 Δεκεμβρίου 1969
Το χρονοδιάγραμμα που παρουσίασε κορυφαίος υπουργός δεν κατάφερε να πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους για τις προθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Οι Δυτικοευρωπαϊκές κυβερνήσεις σκληραίνουν τη στάση τους απέναντι στην Ελλάδα, η οποία είναι αναγκασμένη πια να αναζητήσει ερείσματα σε άλλες περιοχές του πλανήτη. Ο Έλληνας πρωθυπουργός, έχοντας αναλάβει και καθήκοντα Υπουργού Εξωτερικών, προσπαθεί να βγάλει την χώρα από την «ευάλωτη διεθνώς θέση» στην οποία έχει περιέλθει και που δεν της αφήνει μεγάλο περιθώριο ελιγμών. Στην προσπάθειά του αυτή συναντά ισχυρές εσωτερικές αντιδράσεις από μέλη της κυβέρνησής του που δε συμφωνούν με τη συμβιβαστική γραμμή που φαίνεται να ακολουθεί ο πρωθυπουργός σε σχέση με τους ξένους επικριτές της Ελλάδας.
Το ίδιο διάστημα η Βρετανία ετοιμάζεται για μια κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση που είναι πιθανόν να επαναφέρει στο τιμόνι της χώρας τους Συντηρητικούς ύστερα από μια μακρά περίοδο κυριαρχίας των Εργατικών. Θεωρείται βέβαιο ότι η επιστροφή των Τόρηδων στην εξουσία θα επηρεάσει σημαντικά τις σχέσεις του Λονδίνου με τις Βρυξέλλες και τις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ο αρχηγός του κόμματος εκλέχθηκε στην ηγεσία του κόμματος πριν από πέντε χρόνια σε μια προσπάθεια να αλλάξει ριζικά το προφίλ του και να συναγωνιστεί τον χαρισματικό ηγέτη των Εργατικών.
Τα παραπάνω αναφέρονται στην κατάσταση που επικρατούσε στην Αθήνα και το Λονδίνο όχι το 2010, αλλά ακριβώς 40 χρόνια πριν. Η τρίτη επέτειος του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου έβρισκε το καθεστώς απομονωμένο από τους Ευρωπαίους συμμάχους του λόγω της ουσιαστικής αποπομπής της Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης τον προηγούμενο Δεκέμβριο. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, πρωθυπουργός, και υπουργός άμυνας και (από το καλοκαίρι και έπειτα και) εξωτερικών, προωθεί το («κυρίως επικοινωνιακό») «άνοιγμα προς Ανατολάς» και το «άνοιγμα προς την Αφρική» της χούντας, ώστε να βελτιώσει το διεθνές κύρος της χώρας που έχει πληγεί σημαντικά. Οι λεγόμενοι «σκληροί» του καθεστώτος (Ιωαννίδης, Λαδάς, Ασλανίδης) αντιδρούν στη συγκέντρωση εξουσιών στο πρόσωπο του Παπαδόπουλου, καθώς και στους χειρισμούς του τελευταίου σχετικά με την κρίση που παρουσιάζεται στις σχέσεις με τον Μακάριο και την απελευθέρωση κρατουμένων, η οποία πραγματοποιείται για να κατευνάσει πρωτίστως τους επικριτές που βρίσκονται στο εξωτερικό. Το καλοκαίρι του 1970, ο Edward Heath γίνεται τελείως ανέλπιστα πρωθυπουργός, έχοντας οδηγήσει τους Συντηρητικούς σε μια από τις μεγαλύτερες εκλογικές εκπλήξεις στην ιστορία της Βρετανίας, και θέτει ως πρωταρχικό του στόχο την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.
Η επιστροφή των Τόρηδων στην εξουσία γεννάει μεγάλες προσδοκίες στην χούντα, λόγω της έλλειψης αριστερής πτέρυγας στο εσωτερικό του κόμματος και του μεγάλου ενδιαφέροντος που επιδεικνύουν παραδοσιακά οι Συντηρητικοί για θέματα ασφάλειας και άμυνας. Η Νέα Πολιτεία (όργανο του καθεστώτος) σπεύδει να επισημάνει τη σημασία του εκλογικού αποτελέσματος ως ενδεικτικού του γενικότερου φραγμού στην αριστερή στροφή στην Ευρώπη, και ως δικαίωσης της «Επανάστασης του 1967» που πρώτη συνέλαβε το μήνυμα της εποχής. Στην καλλιέργεια αυτού του κλίματος συντελούν και δηλώσεις Βρετανών αξιωματούχων πως «το γεγονός ότι δεν υπάρχει – ως συνέβαινε με Εργατικούς – αριστερά πτέρυξ δια να δημιουργή προβλήματα, δύναται να χαρακτηρισθή ως ευοίωνον σημείον». Το Λονδίνο, υπό την ασφυκτική πίεση των οικονομικών του δυσκολιών (αλλά και των ΗΠΑ), θεωρούσε ότι ήταν αναγκαία μια πολιτική καλών σχέσεων με το καθεστώς, η οποία θα καταστούσε δυνατή την εντατικοποίηση των εμπορικών συναλλαγών, συμπεριλαμβανομένης και της πώλησης πολεμικού υλικού.
Η ένταση που δημιουργήθηκε στην περιοχή της Μεσογείου τον Σεπτέμβριο του 1970, ισχυροποίησε τη θέση της χούντας, καθώς υπογράμμισε τη σημασία της για την Ατλαντική συμμαχία και φάνηκε να δικαιώνει το επιχείρημα των Βρετανών για στενότερη συνεργασία με την Αθήνα και την πάση θυσία αποφυγή συζήτησης του «ελληνικού ζητήματος» στο ΝΑΤΟ. Ενδεικτική των διαθέσεων της Συντηρητικής κυβέρνησης είναι η σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στα τέλη του μήνα υπό τον υπουργό που ήταν υπεύθυνος για τη διαδικασία εισόδου της Βρετανίας στην ΕΟΚ, Geoffrey Rippon. Εκεί αποφασίστηκε ότι η συνεργασία με την Ελλάδα στον στρατιωτικό τομέα ήταν «ιδιαιτέρως σημαντική» για τη διατήρηση καλών σχέσεων εργασίας με τη χούντα, και ειπώθηκε πως η πρόσφατη συμφωνία του Λονδίνου για την παροχή φρεγατών (και άλλου είδους υλικού για νατοϊκή, αποκλειστικά, χρήση) θα βοηθούσε σ’ αυτό. Το νέο πνεύμα στις ελληνοβρετανικές σχέσεις επισφραγίστηκε με την επίσκεψη του Αναπληρωτή ΥπΕξ Παλαμά στη βρετανική πρωτεύουσα και τη δήλωση του γενικού γραμματέα του Φόρεϊν Όφις, Greenhill ότι η χώρα του ήταν πρόθυμη για «όσο πιο πολύ εμπόριο» με την Ελλάδα, αλλά και με τη συνάντηση Παλαμά -Douglas-Home στη Νέα Υόρκη, τον Οκτώβριο.
Παρά μια σχετική διακύμανση στο επίπεδο των σχέσεων των δύο χωρών (που είχαν κυρίως να κάνουν με δυσκολίες που είχαν κληρονομήσει οι Συντηρητικοί από τη διακυβέρνηση Wilson), η κυβέρνηση Heath κατέστησε σαφείς τις προθέσεις της για θερμότερες σχέσεις με το καθεστώς, διαφοροποιώντας τη θέση της από τους Εργατικούς, και χρησιμοποιώντας ως καταλύτη τη συνεργασία στον αμυντικό τομέα. Τα γεγονότα του 1970 αποτέλεσαν την αφετηρία για την πολιτική των Τόρηδων απέναντι στην χούντα, η οποία είχε πιο ουσιαστικά αποτελέσματα τα επόμενα χρόνια της κοινής πορείας των δύο κυβερνήσεων. Χαρακτηριστικό αυτής της πολιτικής ήταν ο κυνισμός με τον οποίο δεχόταν το Λονδίνο και οι εκπρόσωποί του στην Ελλάδα την κατάσταση στην Αθήνα. Τον επόμενο χρόνο ο Βρετανός πρέσβης στην Ελλάδα Sir Robin Hooper έγραφε προς το Λονδίνο τα εξής:
«Δε βλέπω την Ελλάδα να επιστρέφει σε ένα δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης όπως αυτό γίνεται αντιληπτό σε δυτικοευρωπαϊκές χώρες για πολλά χρόνια, και η εξέλιξη, ακόμη και με τη μορφή καθοδηγούμενης δημοκρατίας όπως αυτή που φαίνεται να οραματίζονταν οι συνταγματάρχες στο παρελθόν, θα είναι αποδεδειγμένα αργή και αβέβαιη».
*Ο Αλέξανδρος Ναυπλιώτης είναι διδάκτωρ διεθνούς ιστορίας του London School of Economics.
No comments:
Post a Comment